بررسی ویژگیهای سبکی اشعار باقی ماندۀ دورۀ اول ادبیات فارسی (طاهریان و صفاریان)

از دورۀ نخست شعر فارسی ـ که از دهۀ نخستین سدۀ سوم هجری آغاز و تا پایان این سده ادامه داشت ـ تنها 64 بیت از هشت شاعر این دوره (حنظله بادغیسی، محمد بن وصیف سگزی (سیستانی)، بَسّام کورد، محمد بن مخلّد، محمود بن ورّاق، فیروز مشرقی، ابوسلیک گرگانی و شاکر بخاری)  باقی مانده است که ژیلبر لازار ـ پژوهشگر و متخصص فرانسوی زبان فارسی ـ آنها را در کتاب اشعار پراکندۀ قدیم ترین شاعران زبان فارسی گردآوری کرده است. تعاریف گوناگونی نیز برای سبک ارایه شده است که در این جستار این تعاریف به طور مختصر ارایه و در نهایت بیشتر «سبک دوره» واکاوی شده است؛ یعنی: به طور کلی ویژگی های مشترک و خاصی که در شعر شاعران یک دوره به صورت بسامدی[1] به کار می رود. برای این منظور، بسامد ویژگیهای سبکی از  سه منظر: 1ـ شکل بیرونی[2]  (وزن، قافیه، ردیف، حرف روی، آرایه های لفظی بدیع، قالبهای شعری، کلمات شعر و ویژگی های دستوری)؛ 2ـ شکل درونی[3]  (صور خیال و آرایه های معنوی بدیع)؛ 3ـ پیام یا درون مایه[4] بررسی و نتایج حاصل از پژوهش، به صورت بسامدی و جداول آماری ارایه شده است. [1] frequency [2] . external form [3] internal form [4] . subjective form